Deze week botst een scooter op een fiets. Maar…we zijn koploper in de hele wereld! We hebben het niet over voetbal. Het Concertgebouworkest en noem maar op, al die ander dingen waar we goed in zijn. Nee, we hebben het over de fiets. Een uiterst stabiele factor in onze economie. Nog stabieler is de soort fiets, de oma- en opafiets. Waarvan sinds het ontstaan van de fiets in de 19e eeuw waarschijnlijk de meeste exemplaren van een producttype zijn verkocht, ook internationaal (een veelvoud van ons bevolkingsaantal). Alleen de binnenboordmotor van Stork (tuktuk tukketuk) verkocht qua omzet waarschijnlijk meer.
Dat volk “the Dutch” (wij dus, ik ook) staat dan ook bekend om zijn enthousiaste fietsgedrag. En dat leidt dan weer tot de eerste plaats in de wereld. Ja, u leest het goed. In de recent door het Kennisinstituut voor Mobiliteitsbeleid staan we op nummer 1 met 1,3 fietsen per persoon. Meer zelfs dan we nodig hebben om ons zelfstandig voort te bewegen. Die 0,3 is natuurlijk een ultieme uiting van enthousiasme en ook wel een beetje overdreven. Want de achtervolgers staan op ruime achterstand. De achtervolgers (een echt wielrenbegrip) zijn Denemarken met 0,6 (minder dan de helft), België 0,5 en….China 0,3(!?). En Amsterdam zal de stedelijke koploper zijn met naar schatting dan 1,5 fiets of meer. Kunnen we daar trots op zijn? Zeker!
We hebben in al die jaren, vanaf het begin van de Franse uitvinding in de 19e eeuw, met allerlei fietsfabriekjes en fietsfabrieken bijgedragen aan de ontwikkeling van de fiets en de economische groei van Nederland. Ook altijd met een factor export. En zijn we ook de beste gebruikers dus. Moeten we daar blij mee zijn? Dat vraagt – bedrijfskundig – om het zoeken naar de paradox. Die is heftig. De eerste plaats in de wereld dankzij of ondanks doden. Doden ja. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen hoe het is. Het is een chaos in onze stad. Oma- en opafietsen, scooters en E-bikes – die hun kenteken weglaten – scheren langs de smalle fietspaden. Deze chaos is ooit redelijk humoristisch beschreven in het boek “De Fietsrepubliek” van Pete Jordan uit 2014. Een Amerikaan, ervaringsdeskundige in chaos, gezien de situatie in zijn eigen land. En het is nu 2020. Doden om lekker te kunnen fietsen. We moeten ons collectief schamen. Wat is nu belangrijker de kademuren of mensenlevens?
Blijft over de vraag. Waar blijft het allesomvattende plan? Dat ligt er al: het Plan D’Hooghe. D’Hooghe? “Nooit meer iets van gehoord lieve schat”. Die Belg gaf het antwoord al: een nieuw ontwerp van Amsterdam met een fietsring. “Ook nooit meer iets van gehoord”. “Dus we hebben nooit meer iets gehoord” “Kunnen we dan wel veilig fietsen? “Kan het kleintje dan nog wel veilig fietsen straks? “Zullen we hier dan wel blijven?” Marktrisico!!! Minder inwoners, minder inkomsten. Voor overheid en bedrijfsleven. Pas op!!! Dat willen we niet!!!